Stwardnienie rozsiane jest przewlekłą, zapalną, demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego o potencjalnym podłożu autoimmunologicznym. U pacjentów z rozpoznaniem sclerosis multiplex w badaniu stomatologicznym można stwierdzić zwiększoną zapadalność na próchnicę, bóle neuralgiczne w obrębie twarzy czy też dysfunkcje stawów skroniowo‑żuchwowych. Dodatkowo leki stosowane w terapii mogą wywoływać liczne działania uboczne w jamie ustnej, m.in. kserostomię, hiperplazję dziąseł, zapalenie błony śluzowej czy kandydozy. W badaniu krwi i śliny pacjentów ze stwardnieniem rozsianym obserwuje się zwiększone stężenia markerów stresu oksydacyjnego (tj. TAC, TBARS, AGEs, AOPP, FRAP/FRAS), co wskazuje na możliwość wykorzystania śliny w nieinwazyjnej kontroli terapii tego schorzenia. Obniżona zdolność antyoksydacyjna śliny stanowi także czynnik patogenetyczny chorób przyzębia. Nie bez znaczenia może być również wpływ polimorfizmu genotypu apolipoproteiny E, który odgrywa istotną rolę zarówno w etiologii sclerosis multiplex, jak i chorób przyzębia (jednak w celu potwierdzenia zależności pomiędzy nimi konieczne są dalsze badania). Ze względu na różnorakie potrzeby lecznicze i ich związek z przebiegiem ogólnym choroby pacjenci ze stwardnieniem rozsianym wymagają szczególnej opieki stomatologicznej.

Słowa kluczowe: stwardnienie rozsiane, dysfunkcje stawu skroniowo‑żuchwowego, kserostomia, stres oksydacyjny, apolipoproteina E, choroby przyzębia.