Wstęp. Zachorowalność na raka podstawnokomórkowego (BCC) skóry twarzy systematycznie rośnie. Leczenie BCC stanowi istotny obszar działalności chirurgii szczękowo‑twarzowej. Choć jest to nowotwór miejscowo złośliwy, jego wzrost może prowadzić do znacznej destrukcji tkanek otaczających i komplikować osiągnięcie zadowalającego efektu estetycznego. Cel. Celem pracy była analiza częstości występowania raka podstawnokomórkowego skóry twarzy w zależności od lokalizacji zmiany, płci oraz wieku pacjentów Oddziału Chirurgii Szczękowo‑Twarzowej. Badanie dotyczyło 259 chorych leczonych z powodu BCC w latach 2006–2015. W każdym przypadku podstawą rozpoznania było badanie histopatologiczne. Materiał i metody. Wśród badanych znalazło się 139 kobiet i 120 mężczyzn. Średni wiek chorych to 72 lata. Największą grupę stanowili pacjenci liczący 70–79 lat, najmniejszą w trzeciej i czwartej dekadzie życia. Wyniki. Najczęstszą lokalizacją BCC była skóra nosa, najrzadszą skóra owłosionej części głowy. Wieloogniskowość zanotowano u 12,5%, a proces wznowy u 5% analizowanych przypadków. Najczęstszą lokalizacją, w której dochodziło do ponownego wzrostu guza, była skóra nosa. Wnioski. Potwierdzono, że częstość zachorowań na raka podstawnokomórkowego rośnie wraz z wiekiem. Wykazano, że liczba pacjentów z rozpoznaniem raka podstawnokomórkowego stale się zwiększa. Z badań wynika korelacja między lokalizacją nowotworu a ryzykiem wznowy.

Słowa kluczowe: rak podstawnokomórkowy, lokalizacja, wiek, wznowa.