Pomino, że ślina ludzka posiada zdolności remineralizacyjne, ze względu na obecność podstawowych składników mineralnych i pierwiastków śladowych, jej działanie w przypadkach próchnicy początkowej jest niewystarczające. Konieczne jest wzmocnienie tego procesu nie tylko przez fluor zawarty w pastach do zębów, ale poprzez nowe środki remineralizujące wapniowo‑fosforanowe, które mogą wpływać na przywrócenie utraconych minerałów szkliwa na drodze wymiany jonowej, jak i mechanicznego wbudowywania w krystaliczna strukturę szkliwa. Olbrzymia ilość badań nad przydatnością materiałów zdolnych do remineralizacji szkliwa przekonuje o możliwości zastosowania ich w stomatologii. Wśród wprowadzonych obecnie do sprzedaży komercyjnej, należy wyróżnić takie środki jak fosforan trójwapniowy (TCP), fosforokrzemian wapniowo‑sodowy, arginina‑węglan wapnia, amorficzny fosforan wapnia w kompleksie CPP‑ACP, oraz nanohydroksyapatyt (HA/HAP). Jednakże, najbardziej niezależnym biomateriałem, który by swym składem, budową i wynikającymi właściwościami przypominał minerały ludzkiego zęba wydają się syntetyczne nanohydroksyapatyty. Przedstawione z pracy wyniki aktualnych badań in vitro i in vivo mogą być cenną wskazówką dla studentów stomatologii, a także praktykujących lekarzy dentystów.

Słowa kluczowe: remineralizacja zębów, próchnica początkowa, niefluorkowe systemy, nanohydroksyapatyty, szkliwo.