Zmniejszenie objętości górnych dróg oddechowych współistnieje z II klasą szkieletową, czyli wadą zgryzu z dotylną pozycją żuchwy, wysuniętą szczęką lub oboma tymi zaburzeniami. Wady klasy III charakteryzują się doprzednią pozycją żuchwy, cofnięciem szczęki lub oboma tymi nieprawidłowościami. Leczenie ortopedyczno-ortodontyczne wad klasy II i III powinno rozpocząć się już na etapie wymiany uzębienia mlecznego na stałe, aby zmniejszyć ryzyko konieczności bardziej skomplikowanej terapii w przyszłości. Właściwa diagnostyka ortodontyczna obejmująca także obszar dróg oddechowych umożliwia modyfikację leczenia ortodontycznego zapewniając jednoczesną poprawę funkcji oddechowych. Celem pracy było przedstawienie, w jaki sposób metody leczenia wad klasy II i III zmieniają parametry szerokościowe górnych dróg oddechowych.

Słowa kluczowe: II klasa szkieletowa, III klasa szkieletowa, terapia II klasy, terapia III klasy, górne drogi oddechowe.