Praca przedstawia przegląd piśmiennictwa na temat epidemiologii, etiologii oraz metod leczenia zgryzu przewieszonego. Zgryz przewieszony rozpoznaje się, gdy w zwarciu powierzchnie żujące zębów bocznych mijają się, a powierzchnie podniebienne zębów górnych kontaktują się z powierzchniami policzkowymi zębów dolnych. Częstotliwość występowania zgryzu przewieszonego wynosi od 1,8% do 19%, w zależności od badanej populacji. Przyczyną wady jest dysproporcja szerokości podstaw szczęk oraz zmiany osiowego ustawienia zębów bocznych. Najczęściej wadzie towarzyszy wydłużenie zębów objętych zgryzem przewieszonym, dopoliczkowe nachylenie zębów górnych i dojęzykowe zębów dolnych. W leczeniu wykorzystuje się metody umożliwiające zrównoważenie szerokości podstaw kostnych i łuków zębowych, uzyskanie prawidłowego ustawienia osi zębów oraz intruzję zębów wydłużonych. Stosowane są aparaty ruchome mechaniczno-czynnościowe, łuki podniebienne i językowe, miniimplanty, sprężyna dragon helix, zmodyfikowana korona ortodontyczna, kortykotomia, osteodystrakcja, klasyczne metody chirurgiczne. Wybór metody leczenia zależy od zakresu i nasilenia wady, wieku i poziomu współpracy pacjenta, możliwych efektów ubocznych zastosowanej metody.

Słowa kluczowe: zgryz przewieszony, epidemiologia, etiologia, metody leczenia.