Leczenie implantologiczne jest uznane za najbardziej fizjologiczną metodę w rehabilitacji częściowych i całkowitych braków zębowych. Sukces zależy od stopnia integracji implantu z tkanką kostną, określany mianem BIC (bone to implant contact). Po wszczepieniu implantu zachodzi proces osseointegracji. W pierwszej fazie osseointegracji powstaje stabilizacja pierwotna, która jest stabilizacją mechaniczną, jest ona zastępowana przez stabilizację wtórną, będącą biologicznym połączeniem pomiędzy komórkami organizmu, a implantem. Jeżeli w trakcie wszczepiania implantu zostanie osiągnięta pierwotna stabilizacja na poziomie 35 N/cm siły dokręcającej, możliwe jest na czas gojenia, obciążenie natychmiastowe implantów protetyczną rekonstrukcją tymczasową. Fotofunkcjonalizacja UVC została zastosowana jako sprawdzona metoda przyspieszająca proces gojenia oraz osiągniecie większego stopnia BIC. W obecnym przypadku autorzy zaprezentowali korzyści leczenia płynące z fotofunkcjonalizacji implantów dentystycznych dla zwiększenia stabilizacji oraz końcowego rezultatu w rekonstrukcji pełnego łuku zębowego, z jednoczesnymi ekstrakcjami i implantacjami, oraz obciążeniem natychmiastowym, w niekorzystnych warunkach klinicznych.

Słowa kluczowe: fotofunkcjonalizacja, implantologia, natychmiastowe obciążenia, przęsło dystalne na implantach, naświetlanie UVC.